Wij zijn met z’n vijven: mijn vrouw Ilona, onze drie zoons en ik. Vol dus, maar het gaat wel goed. We hebben enkele basisregels opgesteld. En ik heb overal post-its gehangen met de boodschap ‘handen wassen’. Zelfs als je de achterdeur binnenkomt. En het is ook het laatste wat ik zeg voordat ik naar bed ga. Tja, het blijven toch jongens hé, haha.
De nieuwe mantra in huize Peters.
Zelfs op de achterdeur niet te missen.
Altijd lunchtijd
Ik werk aan de keukentafel. Dat heeft zo zijn charmes. Want ik zit dan misschien wel op een werkplek, maar het ruikt hier alsof ik in een restaurant zit. Ilona heeft een ‘boerschappen’-box besteld met allemaal producten die boeren normaal aan restaurants leveren, maar nu niet kwijtraken. Die maakt nu dus huisgemaakte piccalilly en ketchup. Maar eigenlijk is er sowieso altijd wel iemand in de keuken te vinden. Wij hebben geen gezamenlijk pauzemoment, hier wordt van 9.30 tot 17.00 uur geluncht.
Flauwe humor
Normaal zit ik tegenover Peppi en Kokki (Bert & Jochen), dus dan is het hier thuis eigenlijk best rustig werken. Ik hou me aan een strakke dagindeling en kan me goed concentreren. Maar het is alleen dragelijk omdat ik weet dat er ook weer een einde aan komt. Want de interactie en de kantoorhumor zou ik op den duur wel missen. Hoe basaal en flauw die ook is. Gelukkig hebben we hier inmiddels ook onze quarantainehumor.
De keukentafel / werkplek.
Ilona's ingelegde bietjes uit de prepbox.
Slowcooking
Nu de reistijd wegvalt heb ik meer tijd voor andere dingen. Normaal schuif ik op werkdagen om 18.00 uur aan voor het avondeten, nu ben ik chef de cuisine. Wel een trage; ik ben altijd minimaal een uur bezig, dan kun je er ook echt liefde in stoppen. Dat doe ik nu dan ook iedere avond. Laatst maakte ik in het weekend nog acht liter vissoep. Een spontane maaltijdservice voor mijn ouders en schoonouders.
Vreemde vogels
Ik mis de drukte van Maastricht. Of gewoon eigenlijk überhaupt al naar een andere plek gaan. Nu ben je buiten de wandelingen beperkt tot het uitzicht vanuit je raam. Gelukkig hangt er hier zo’n pindakaaspot voor vogels. Die komen op de stomste momenten daarvan pikken. Daar wil ik een fotomomentje van maken maar ze vliegen iedere keer nét weg, haha. Het koolmeesje heb ik al, die kan van mijn bucketlist. Verder is er helaas weinig te doen. Ik kijk graag sport maar dat is er ook allemaal niet meer. En dan kom je – hoe cliché ook – uit bij Netflix als vrijetijdsbesteding. Maar er werd hier al gesproken over puzzelen, dat schijnt nu een hype te zijn. Misschien komt dat nog…
Het vastgelegde koolmeesje.
Jules is niet de enige die naar vogels loert.